1991: In Concherto (Condal)

Nombre del espectáculo: IN CONCHERTO
Fecha de estreno: 13 Diciembre 1991

REPARTO
Cecilia Rossetto

Bailarín:
Eduardo Millán

Textos y Letras: Oscar Balducci
Música: Pablo Ziegler

DIRECCIÓN
Cecilia Rossetto

SALA
Teatre Condal
Av. del Paraŀlel, 91
Barcelona

 


 
IMG_0263

 

EN ESCENA

 

PRENSA
La Vanguardia
18 Diciembre 1991

 

El País
21 Diciembre 1991

 

IMG_1254

LA CARNISSERIA

Cecilia Rossetto

Ja mai no seràs feliç, però la vida és bella

Apassionada, emotiva actriu. Aamb el seu In concherto, al Condal, s’ha guanyat el públic de Barcelona. I viceversa.

-No em sorprèn que agradi. perquè no és un espectacle im provisat. Un espectacle així no es pot fer als vint anys.

Per què?

-Necessites un munt d’expe riències i d’emocions, coses que no estan escrites enlloc.

-Com s’aprenen?

-Les ensenya la vida. Tenen a veure amb el dolor, amb la mort, amb il·lusions perdudes…

-Ho diu amb resignació?

-Amb la tranquil·litat de sa ber que la vida és així.

-Anar vivint, ja és molt?

-No és molt. Es moltíssim!

-Somiar, és perillós?

-En absolut! Jo visc somiant: m’ajuda a suportar millor la vida.

-No és una paradoxa?

-Vaig perdre molts amics en plena joventut, d’aviat vaig tenir consciència de la mort. Per això estar viva em sembla moltissim.

-Riure, un contrasentit?

-La gent ve als meus especta cles a riure, i es troben amb un humor emocionant, que no és frí vol, que recolza en el dolor.

-Riure per no plorar?

-Saber que hi ha gent que passa gana, que pateix injustí cies, em fa saltar les llàgrimes.

-Angoixa permanent?

-Pitjor seria condemnar-se a la frivolitat permanent.

-L’èxit, no l’ha sorprès…?

-Volia dir que no em sorprèn que l’espectacle agradi perquè al darrere hi ha mesos de prepa ració, anys de rodatge, i sobretot un cor que busca l’afecte.

-Aquesta seguretat en el seu ofici, en l’espectacle…

-I sobretot en el cor!

-No pot semblar vanitat?

-Treballo amb tota la humili tat del món, igual que als 18 anys.

-Però desenganyada?

-No, però sabent tot allò que ja no podrà ser. La seguretat pot ser me la dóna saber que l’amor és irresistible. I l’espectacle està fet amb les coses més estimades i més dolorides de la meva vida.

-La vida és apendre que els somnis, somnis són?

-Desgraciadament, si.

-Viure de genolls, mai?

-Mai, sempre dempeus.

-I si t’hi jugues el coll?

-També. El meu país, l’Ar gentina, hi té una llarga història que espero que no sigui estèril.

-Llarga i… oblidada?

-Els pobles mai no obliden.

-Ni perdonen?

-Despèn de cadascú. Jo en cara no he après a perdonar.

-Què, per exemple?

-Els assassinats en la foscor, això no s’ha de perdonar.

-Pena de mort, sí o tampoc?

-(Silenci)…

-No, però n’hi ha que se la mereixen potser?

-És la resposta que m’agrada ria, però per no cometre errors, preferiria cadena perpètua.

-Recordar amb ira, o no més amb dolor?

-Durant anys, alguns episodis sagnants del meu país els vaig recordar amb ira, però… Hi ha un poema de Borges que diu, «ja no seré feliç. potser no importa. però hi ha tantes altres coses al món, un instant pot ser més pro fund i divers que la mar». Això.

-Només un instant..

F. Burguet Ardiaca

 

Traducción

LA CARNICERÍA

Cecilia Rossetto

YA NUNCA SERÁS FELIZ, PERLO LA VIDA ES BELLA

Apasionada, emotiva actriz, con su “In concierto”, en el Condal, se ha ganado al público de Barcelona. Y viceversa.

-No me sorprende que guste, porque no es un espectáculo improvisado. Un espectáculo así no se puede hacer a los veinte años.

-¿Por qué?

-Necesitas un montón de experiencias y de emociones, cosas que no están escritas en ninguna parte.

-¿Cómo se aprenden?

-Las enseña la vida. Tienen que ver con el dolor, con la muerte, con ilusiones perdidas…

-¿Lo dice con resignación?

-Con la tranquilidad de saber que la vida es así.

-Ir viviendo, ¿ya es mucho?

-No es mucho. ¡Es muchísimo!

-¿Soñar es peligroso?

-¡En absoluto! Yo vivo soñando: me ayuda a soportar mejor la vida.

-¿No es una paradoja?

-Perdí muchos amigos en plena juventud, de pronto tuve conciencia de la muerte. Por eso estar viva me parece muchísimo.

-Ríe, ¿es un contrasentido?

-La gente viene a mis espectaculos a reír, y se encuentran con un humor emocionante, que no es frívolo, que apoya en el dolor.

-¿Río por no llorar?

-Saber que hay gente que pasa hambre, que sufre injusticias, me hace saltar las lágrimas.

-¿Angustia permanente?

-Peor sería condenarse a la frivolidad permanente.

-El éxito, ¿no le ha sorprendido…?

-Quería decir que no me sorprende que el espectáculo guste porque detrás hay meses de preparación, años de rodaje, y sobre todo un corazón que busca el afecto.

-Esta seguridad en su oficio, en el espectáculo …

-¡Y sobre todo en el corazón!

-¿No puede parecer vanidad?

-Trabajo con toda la humildad del mundo, al igual que a los 18 años.

-¿Pero desengañada?

-No, pero sabiendo todo lo que ya no podrá ser. La seguridad me la da saber que el amor es irresistible. Y el espectáculo está hecho con las cosas más queridas y más dolorosas de mi vida.

-La vida es aprender que los sueños, ¿sueños son?

-Desgraciadamente, sí.

-Vivir de rodillas, ¿nunca?

-Nunca, siempre de pie.

-¿Y si te juegas el cuello?

-También. Mi país, Argentina, tiene una larga historia que espero que no sea estéril.

-Larga y… ¿olvidada?

-Los pueblos nunca olvidan.

-¿Ni perdonan?

-Depende de cada uno. Yo en por ejemplo no he aprendido a perdonar.

-¿Qué, por ejemplo?

-Los asesinados en la oscuridad, esto no se debe perdonar.

-Pena de muerte, sí ¿o tampoco?

-(Silencio)

-…No, ¿pero hay quienes la merecen quizás?

-Es la respuesta que me gustaría, pero para no cometer errores, preferiría cadena perpetua.

-Recordar con ira, o ¿no más con dolor?

-Durante años, algunos episodios sangrientos de mi país les recordé con ira, pero… Hay un poema de Borges que dice, «ya no seré feliz. Quizás no importa, pero hay tantas otras cosas en el mundo, un instante puede ser más profundo y diverso que el mar «. Esto.

-No más un instante.

F.  Burguet Ardiaca

 

IMG_1776

IMG_1743

 

PREMIO

IMG_1728 2

COLECTIVO DE CRÍTICOS DE BARCELONA
PREMIO MEJOR INTÉRPRETE
Cecilia Rossetto por «In Concherto»

 
La Vanguardia
4 Diciembre 1992

 

PUBLICIDAD

UNA CANCIÓN DE BALDUCCI QUE NO PIERDE ACTUALIDAD

“¿QUÉ PUEDO HACER?
NACIDA EN ARGENTINA
ENTRE LA DUDA Y LA MELANCOLÍA
CANTO UNA PENA QUE NO SOLO ES MÍA.

NO SÉ HACIA DÓNDE VAMOS…
¡PERO VAMOS!
EN CUANTO ESTAMOS JUNTOS
NOS PELEAMOS

PERO HAY UN CAMINO Y UN FINAL
Y EN ÉL ESTAMOS TODOS, BIEN O MAL.

VAMOS, QUE BIEN O MAL
ESTAMOS TODOS EN LA CUESTA
Y YO PONGO EL PECHO Y LA ORQUESTA

TU AMOR Y LO QUE QUEDA DE MI AMOR
VAN JUNTOS A LA FIESTA.
DIGO DE CORAZÓN: ÉSTA ES MI CONDICIÓN
OTRA NO PUEDO SER…
SOY UNA MINA DE CAFÉ CONCERT.» (Extracto)

Este tema escrito por Oscar Balducci y musicalizado por Pablo Ziegler fue compuesto para la apertura de mi espectáculo «In Concherto» estrenado en el Teatro Regina en 1985.

La grabación fue realizada por Televisión Española en 1992 durante una representación de la temporada en el Teatro Condal de Barcelona, ocasión en la cual la crítica catalana me otorgó el Premio de Mejor Actriz (por primera vez entregado a una persona de habla castellana… ¡qué honor¡, ¿verdad?)